سال ها
به انتظارت ایستادم.
تنهایی
ازدریچه های قبیله
سرک کشیده بود!
نه تو بودی
نه من .
نه من بودم و
کسی!
من
بانگاه برادرانت
از تو
دور می شدم،
و تو
ازنفیرم
حرفی نمی زدی !
دیوارهای جهنم خود ساخته را
چه کسی برمی داشت ؟
کدام این دریچه ها
به سوی تو
بازخواهد شد؟
کلیدِ کدام شکوهِ شکسته ای ست ،
افتاده
در چاه انتظار!
*** 1376«آبادان»
« درسوگ دکتر مجید فرهنگ»
جوانی تو را
در چهار چوبی از نهایت درد
قاب خواهم کرد
و به سوگ تو
خود را
به دار خاطره ها
خوا هم آویخت!
درآواری ازسکوت
به ساعتی
خیره می شوم
که کودکی ات را
به خانه می آورد!
زمین چه می دانست؟
*** 1376-«آبادان»
از من سلام
به همه سلام
بگو که خوبم
دورم ، غریبم
امّا
نگاهِ مردمِ این دیار
گرم است و
بی ریا !
به برادرم بگو
با تو آشتی کردم
دست خودم نبود
بهانه می کنیم !
حوضِ بزرگِ خانه یِ ما
دیگر
نگاه کودکانه‌یِ ما را
به بازی ما هی ها نمی برد
دستانِ کوچکِ هیچ دختری
درجام تشنگی برادری
عطش نمی ریزد
به برادرم بگو
که باد بادک هایمان
با هم
آشتی نخواهندکرد!
و تو
مادر
بی آن که ببینی ام
برایم گریستی
بغضم درون حنجره
حشکید؛
وقتی صدای گرفته ات را
ازپشتِ پشتِ فاصله ها
می دیدم!
من یاد می کنم
یادِ تمامِ مهربانی شهر
یاد دوستان
ازمن
سلام برسان!
*** 1376-«آبادان»
چه توانی از این زیباتر
که بر آستانه ای از تهی
سر بر آیینِ ایوب می گذارم
و چه دردی
از این سنگین تر
که بر گر ده ای ازآهن
نمی توان بست!
در تاریخی از زندگی جا مانده ام
که درد هایم را
کسی بر نخواهد داشت !
چه بسیارند
آنان
که در پس مرگشان
می میرند
و من
خویشتن را
در ابتدای زندگی
از دست دادم !
به خیال مادرم
دنباله ی! کودکانِ مرده یِ او
زنده ای مانده است
که منم!
*** 74/8/4 «آبدانان »